trassendence  /-èn-/  tra|ssen|den|ce  [CO, TS]

  1. s.f. filos. ancje tal lengaç comun, proprietât, cualitât, cundizion di ce che al va di là di un limit, di un nivel, in gjenar intindint il limit de esperience umane, de contingjence concrete, dal subiet o dal obietchê unitât armoniche tra anime e cuarp, tra progrès culturâl e progrès tecnologjic, tra trassendence e imanence (Antoni Beline, Sant Jacum, là che al finìs il mont)
    Sin. trassendent , trassendentâl