tornade
/-à-/
tor|na|de
[CO]
-
s.f.
azion di tornâ, viaç che si fâs par tornâ:
un, devant, al intonà il cjant de tornade: "In convertendo Dominus captivitatem Sion facti sumus sicut consolti..." E ducj daûrji (Dino Virgili, La aghe da pît la cleve);
tal viaç de tornade e veve preât dut il timp (Agnul di Spere, I prâts des Savodagnis)
-
s.f.
seconde volte o altre volte che si fâs alc che al è dividût in dôs o plui voltis:
il Widzew Lodz al batè i blancs e neris cuntune rêt di Bogusz al 63'. Te tornade, al "Friuli", i udinês a meterin a puest lis robis cuntun taront 3-0 (Roberto Meroi, Storie dal balon e de Udinese)
-
azion periodiche, robe che si fâs a dadis plui o mancul regolârs:
ogni tornade dai Conseis e je une barufe (Josef Marchet, Barufis);
l'alt astensionisim al à caratarizât cheste tornade eletorâl (Alessio Potocco, La Europe al voto par il parlament)
-
s.f.
azion che si fâs in volte, dantsi la mude:
si jere creade une biele armonie, che dispès si invidavin a gustâ, mo i Coçons a Riçûl [...]; mo i Mulinârs a Tresesin [...]. A fasevin lis tornadis, come che a disevin in chê volte (Alan Brusini, Come tai romançs)
Proverbis:
- si sa de lade ma no de tornade