subissâ su|bi|ssâ [CO]
- v.tr. fâ lâ sot de superficie de aghe o de tiere: restava di tornâ indaûr, cul vint plui contrari che mai, cun la barcja plui imbroiada di prima [...]. In ogni mût seguitarin a bati; e dant e dant, pussibil che dopo tant fâ, Idio varès propri vualût subissâju? (Federigo Comelli, Il me paîs)
- v.tr. meti intune situazion di inferioritât, di sotanance: "Matis, e son: matis di leâ. E jo o soi stuf di fâmi subissâ di lôr..." (Ercole Carletti, Miute)