sporcjâ
spor|cjâ
[AF]
-
v.tr.
(ancje ass.)
fâ deventâ sporc, fâ che alc o cdn. nol sedi plui net:
chês cuatri gjalinis che i sporcjavin la cusine e che i davin i ûfs par comprâ il vueli (Pieri Somede dai Marcs, Caritât);
tal for e je saldo cinise e polvar che a sporcjin plui di dut (Maria Forte, La tiere di Lansing)
Cfr. maglâ
, insoçâ
, contosî
, poçolâ
, impacjucâ
, sbrodacjâ
, brodegâ
, imbuiaçâ
, impastrocjâ
, impeolâ
, pastielâ
, scuintiâ
, smierdâ
, smeusâ
, tacolâ
, tafagnâ
, frusignâ
, ofegâ
-
(fig.)
fâ pierdi la purece, il rispiet, l'onôr o cualsisei cualitât che si puedi calcolâ che prime e jere nete:
no ai volontât di sporcjâ il gno non cuntune carognade (Josef Marchet, Lis predicjis dal muini);
"No tu pûs e no tu vûs maridâti, ma tu âs ben volût e podût sporcjâ e disonorà cheste cjase, come une sdrondine che tu sês?" (Ercole Carletti, Mariute)
Proverbis:
- a pissâ cuintri aiar, si sporcje i bregons
- la robe metude in mostre, le sporcje la moscje
- la vacje sporcje a sporcje chês altris
- une vacje scuintiade e sporcje dut l'armentâr
- une vacje sporcje e cîr simpri di sporcjâ chê altre