sintinele  /-nè-/  sin|ti|ne|le  [AF]

  1. s.f. (var.) viôt sentinele cussì àn lis sintinelis, specialmentri chês de lis alis del campament, di osservâ, che no sucedin tâi disordins (Antoni Brumat, Compendi di ducj i contegnos pal soldât comun tant in guarnigjon, come in cjamp devant il nemì, cul zurament e i articui di vuera); a meterin i reticolâts cun lis sintinelis, di ca e di là (Tarcisio Venuti, La cjase di Toni)