sfiducie
/-ù-/
sfi|du|ci|e
[CO]
-
s.f.
mancjance di fiducie, atitudin o valutazion che e fâs che no si crodi che cdn. al fasarà ben o che alc al larà ben:
lis personis buinis dongje di me mi fasin sintî il lôr amôr. Chest amôr al è plui fuart dal sintiment di sfiducie che ogni tant o provi tai confronts de Glesie in Europe (Tonin Cjapielâr, Tu ce puedistu fâ)
Cfr. malfidance
, malinfidance
, difidence
-
s.f.
[CO, TS]
polit.
espression di contrarietât a orghin di guvier dade intune assemblee, che se e ven condividude di plui de metât dai membris e fâs colâ il guvier, la zonte e v.i.:
tal Dicembar dal 2007 si dimetè dopo che il Consei provinciâl i votà la sfiducie par un afâr di vôts di scambi (Antonella Lanfrit, Nus à lassâts Marzi, un autonomist granitic)