sedusi /-ù-/ se|du|si [CO]
- v.tr. convinci cdn. a vê rapuarts sessuâi, in gjenar cence intenzions seriis, in câs ancje cun bausiis, promessis falsis: al cope ancje la femine, par podêsi maridâ cu la zovine fie dal cjastelan, dopo vêle sedusude e metude plene (Claudio Mattaloni, Sucedût intal 1717)
- v.tr. ancje cun subiet inanimât, convinci cdn. a vê un compuartament che nol è considerât just, morâl, onest: chiscj vizis lu lontanin dai so dovês militârs, i impidissin di cunsisti cu la sô paia, i fan piardi l'onôr e la salût, lu sedusin in altris delits, e a la fin, al precipita in disgrazia (Antoni Brumat, Compendi di ducj i contegnos pal soldât comun tant in guarnigjon, come in cjamp devant il nemì, cul zurament e i articui di vuera)
- v.tr. ancje cence valôr negatîf, tocjâ cdn. cun incjant, cun atrazion, stiçâ l'interès di cdn.: autôrs impuartants [...] che a son rivâts a sedusi ancje la atenzion de critiche taliane (Maurizio Biasizzo, Nus salvaraie la poesie?)