salvadôr
sal|va|dôr
[CO]
-
adi., s.m.
che, cui che al salve, che al pare di un pericul ancje mortâl:
la fia dal re [...] gji jara coruda incuntra disint viars la int: «Chist 'sovin ca l'è stât il me salvadôr, e no chel brut vecjo impostôr!» (Ranieri Mario Cossâr, Il 'sinar dal re)
Var. salvatôr
-
adi., s.m.
(par anton.)
ancje cun iniz. maiusc., Crist che al salve la umanitât dal mâl, dal pecjât e de muart eterne:
lui al è il salvadôr e redentôr e ducj chei altris a àn di jessi salvâts e redimûts (Antoni Beline, Sant Jacum, là che al finìs il mont)