pivetâ  pi|ve|tâ  [CO]

  1. v.tr., v.intr. sunâ la pivete o un cualchi strument musicâl a flâtin chel jù pa bandis dal stradon di Migjee si sint a pivetâ, sdrondenâ e i dan drenti di gust cun trombons, cavartoris e tamburon: je une bandute di dîs di lôr (Dolfo Zorzut, La furlane)
    1. sunâ in maniere aprossimativei coventave un che al savès pivetâ un sclip di organo (Antoni Beline, Pre Pitin)
  2. v.intr. sunâ la pivete di un veiculcussì si metisi in machine, pivetant dilunc jù fin tal ristorant, indulà che si fasarà fieste, si cjantarà e si balarà fin a buinore (Cristina Noacco, Faliscjis)