piruchîr  pi|ru|chîr  [CO]

  1. s.m. cui che di mistîr al taie i cjavei, ju lave, ju met in plee, ju tenç e v.i.voi a fâ la toelet: / il piruchîr l'è pront (Pieri Çorut, Bolzan e la sô sagre)
    1. buteghe li che si tain i cjavei, si lavin, si metin in plee, si tenzin e v.i.al à viert un gnûf piruchîr (Antonella Lanfrit, Dal Venit al Friûl. Il sindic: «Sapade e sta cressint»)