pendacul
/-à-/
pen|da|cul
[CO]
-
s.m.
element che al pindule, che al è picjât, par fâ di pês, par decorazion o par altris funzions:
dôs bachetis di bambuc clamadis crôs vignivin mitudis sul telâr a imbastidura par dividi i fîi. Po a tirâlis lôr di cuintripês, àn picjât il pendacul cu la cuarda (Maria Paoluzzi, Telârs a Orsaria);
perlis, rucjins e pendacui (Arturo Feruglio, Viaç a Vignesie);
proviodi chei furniments che a coventin o che a van ben intune glesie, e no galis e flocs e curdelis e pendacui e peçotariis di pipine (Josef Marchet, Lis predicjis dal muini)
Var. pindacul