marcjadant  /-ànt/  mar|cja|dant  [AF]

  1. s.m. cui che al al fâs cumierç, che al compre e al vent marcjanzie par vuadagnâ[tal marcjât des bestiis di Gardiscje] i afârs plui grancj ju cumbinavin i marcjadants gurissans e triestins par i becjârs (Ranieri Mario Cossâr, Il lusôr di luna); i cjaradôrs che a rivavin de Stirie e de Carintie, cjamâts di legnam pai marcjadants di Udin (Alan Brusini, Come tai romançs)
    Sin. buteghîr , negoziant , rivendiul , vendidôr
    Var. marcjedant
  2. s.m. (fig.) cui che al è brâf a frontâ lis cuistions tratant cun altris in mût di vê un vantaç personâl
Polirematichis e espressions idiomatichis Proverbis:
  • contadin marcjadant, contadin birbant
  • il marcjadant nol sta mai bessôl
  • il marcjadant nol sta mai sôl
  • la cite dal marcjadant e bol tremant
  • par fâ il predi al covente: orele di marcjadant, bocje di purcit e schene di mus
  • purcit e marcjadant si pesiju daspò muarts