manaçon /-òn/ ma|na|çon [CO, TS]
-
s.m.
arm.
part de sclope, dal fusîl, dal moschet e v.i., in gjenar di len, fate par jessi tignude in man e svicinade ae muse e pontade cuintri de spale cuant che si smicje:
al alçà la sclope planc planc, al infrontà il manaçon cuintri la spale e al cjapà la smire (Meni Ucel, Cjaçadôrs)
Var. maneçon