lobeâl  lo|be|âl  [BF, TS]

  1. s.m. arch. puarti denant di une glesie
    Sin. ludidôr
  2. s.m. tetoie o puarti suntune cort, in gjenar plui grant de lobie:  cjôts, lobeâi, staipis che a implenin lis corts (M., Dalès)