inzegnôs
in|ze|gnôs
[CO]
-
adi.
che al à une inteligjence fine e buine di concepî o cjatâ proceduris o soluzions complessis:
inventôrs inzegnôs ma triscj (Andreina Nicoloso Ciceri, La pagjine dai fruts);
legri, inzegnôs, ma ancje mataran come che a son, plui o mancul, ducj i artiscj (Toni Bidel, Un barbîr mataran)
-
che al mostre chê inteligjence o che al derive di chê inteligjence:
al à concepît un plan inzegnôs e coragjôs, ma une vore dificil di puartâ a compiment (Eraldo Sgubin, I trê fradis)
Proverbis:
- la dibisugne e fâs l'om inzegnôs
- la necessitât e fâs l'om inzegnôs