increditament  /-ènt/  in|cre|di|ta|ment  [CO]

  1. s.m. ricognossiment formâl di un credit, di un status, di une cualitât e v.i.lis gnovis dificoltâts di caratar aministratîf che a son saltadis fûr a Madrid e duncje a Strasburc e a Bruxelles pal increditament di Puigdemont e di Comin [tant che deputâts europeans] (Marc Stolf, In aule plui ecologjiscj, regjonaliscj e nazionalitaris progressiscj)