impontâsi  im|pon|tâ|si  [CO]

  1. v.pron.intr. frontâ i pîts par fâ prese o par resisti o par fâ fuarce indaûrcuant che al è su la crosere, eco che la bestie si imponte, e no intint di lâ plui indenant (Giovanni Gortani, Un mus che al va frari)
    Sin. pontâ i pîts
  2. v.pron.intr. restâ tune posizion, tune idee, tune opinion e v.i., in maniere ustinadese i parons de fabriche a si impontin e a sierin il stabiliment ce si fasaraial? (Pieri Somede dai Marcs, Un pugn di moscjis); Lise e sa che se sô mari a si impontàs su un no, e scugnarès sielzi tra lui [il morôs] e la mame (Bruno Paolo Pellarini, L'anel striât)
    Sin. pontâ i pîts