imperatôr  im|pe|ra|tôr  [FO]

  1. s.m. (var.) viôt imperadôr una suprema risoluzion di Sô Maestât il serenissim nestri Imperatôr, del an mil votcent e trentacinc (Antoni Brumat, Compendi di ducj i contegnos pal soldât comun tant in guarnigjon, come in cjamp devant il nemì, cul zurament e i articui di vuera)