durmide  /-ì-/  dur|mi|de  [CO]

  1. s.f. il durmî e la dade di timp che si passe durmint intune voltesi sintive dabon strac, si indurmidì. Al durmì fin vot, une durmide cuiete (Amedeo Giacomini, Tal ospedâl); «Mi coventarà propite une buine durmide par tornâ in sest!» (Mario De Apollonia, Il timp par ledrôs)
  2. s.f. [TS] zoot. ognidune des fasis de vite dai cavalîrs cuant che a molin di mangjâ la fuee e a duarmin prime de mude"[…] e cemût vano i cavalîrs?" "Benon, a si butin de tierce durmide, a son li cul cjavut par aiar incocalîts ducj par un fîl, une maravee" (Pieri Somede dai Marcs, Il prossim)