dizunâ  di|zu|nâ  [CO]

  1. v.intr. stâ cence mangjâ[il cjan] al fâs dizun cuant che il paron dizune / e des voltis cun lui al bat la lune (Pieri Çorut, Il mio cjan); "Lui al mangje un trê, cuatri voltis in dì […]! Se al provàs a dizunâ par plui di cualchi dì, come che nus tocje a nô dispès, no sai se i vignaressin chês bielis voiis che al à…" (Alviero Negro, Int di masnade)
    Sin. zunâ
  2. v.intr. [BF] viôt diszunâ 'Sef, ti prei, sù… dami vie / che o dizuni chei bambins, / lôr di fan si butin vie / cjale là ve chei ninins (Toni Broili, Chel istès 'Sef)