costrutîf  cos|tru|tîf  [CO]

  1. adi. relatîf ae costruzion o aes costruzionstecnichis costrutivis simpri plui complessis che, in dì di vuê, nus permetin di progjetâ e tirâ sù struturis no imagjinabilis dome cincuante agns indaûr (Alessandro Bachiorrini, Maltis armadis pes struturis dal tierç mileni); si percepìs ben il dentri e il fûr dal templi e la sô armonie costrutive (Adrian Cescje, Viaç aes origjins dal Logos)
  2. adi. che al prodûs un risultât positîf in graciis di une creazion o de metude in vore dal inzegnfâ di bessôl il so interès in forme costrutive, tal so piçul, dentri i confins dal so paîs e de sô regjon (Josef Marchet, Autonomie e moralitât)
    1. che al cîr di puartâ a une cressite, a une colaborazion, a un vantaç condividût[…] cjacarant di ambient in maniere costrutive, cence alçâ la vôs o barufâ (Erika Adami, Lu savevistu? Il tai si piture di vert)