convivi  /-vì-/  con|vi|vi  [CO]

  1. v.intr. vivi insiemi, te stesse cjasevuê no si fâs câs pai maridâts o par doi che a convivin cence sei sposâts (Jolanda Mazzon, Cungjò Friûl)
    Cfr. vivi a scarpet
  2. v.intr. vivi dongje di altris, in relazions sociâls cun altrisla sfide dai furlans di cumò - fuarts de lôr storie e de lôr identitât - e je duncje chê di convivi al miôr cui forescj di vuê (Arnalt Baracêt, Solidarietât necessarie)
  3. v.intr. vivi sintint i efiets di un ciert fatôr, di un ciert element, di une cierte cundizioni abitants di Udin e Pordenon a àn scugnût convivi cul incuinament dal aiar che al diven dal trafic, dal riscjaldament des cjasis e des emissions des industriis (Alessio Potocco, Incuinament sot voli tes citâts de Slovenie)
  4. v.intr. esisti tal stes timp, te stesse situazion, soredut intun ciert ecuilibri, cuntune cierte compatibilitâtchi si fevele tamauês, furlan e talian e inte scuele a convivin - anzit, a colaborin - dutis e trê lis lenghis (Laura Lazzara, Timp plen a Tamau-Cleulis); al è di stupits, o di criminâi, no rivâ a fâ convivi globalizazion cun localizazion. Almancul tentâ (Antoni Beline, No stait a vê pôre di vê coragjo)
    Sin. coesisti