contemplatîf  con|tem|pla|tîf  [CO]

  1. adi. de contemplazion, dedicât ae contemplazion, che al favorìs la contemplazion, soredut tant che meditazion su concets astrats, filosofics, metafisicssolitari, mut mut, contemplatîf, / nemì di ogni interès, di fats curiôs. / Cun spirit creatôr o imitatîf / disvuluce i concets serio e pensôs (Toni Broili, Il poete filosofo); nissun cjant mi è someât contemplatîf, armoniôs, spirtuâl e colm di umanitât come il cjant des mês monts dal Friûl (Tonin Cjapielâr, A mê mari)