clientelâr clien|te|lâr [CO]
- adi. che si fonde su la clientele, suntun rapuart di dipendence personâl, ancje contrari aes leçs, ai merits obietîfs, ai interès coletîfs: i doi grancj partîts a varessin di meti in vore il decentrament de Regjon a Comuns e Provinciis, plui voltis proclamât ma mai ativât par no molâ il centralisim clientelâr (Arnalt Baracêt, Partîts masse «romanocentrics»); gjestî il podê in forme paternalistiche e clientelâr (Remo Cacitti, La ocasion pierdude)