bilinguisim  /-ìs-/  bi|lin|gui|sim  [CO, TS]

  1. s.m. sociol., ling. situazion sociâl dulà che te stesse comunitât si fevelin dôs lenghis, cence grandis diferencis di statusnol è ancjemò il bilinguisim tes istituzions, che al domande la competence linguistiche di ducj i dipendents e l'oblic a esercitâle (Adrian Cescje, Memoriis di politiche linguistiche)
    Cfr. plurilinguisim , diglossie
  2. s.m. ling. cundizion di cui che al sa fevelâ dôs lenghisprofessôrs e linguiscj todescs (Weisgherber, Smidt-Rohor) a son rivâts a dî che il bilinguisim tai fruts al produseve il caos mentâl e al puartave aes malatiis gnervosis (Franc Fari, Il cjâf dai furlans)
    Cfr. multilinguisim