banditisim  /-tì-/  ban|di|ti|sim  [CO]

  1. s.m. presince e ativitât dai bandîts, in particolâr tant che fenomen sociâl in cierts moments storicsdi cuant che il Friûl al jere sot de Austrie no si cjate nuie, o si cjate pôc di scrit, sul cuintribant, su lis cjaristiis, su la borse nere, sul banditisim (Elio Varutti, Il Risorziment a Martignà)