altane
/-tà-/
al|ta|ne
[CO, TS]
-
s.f.
edil.
terace, pal solit cun loze o gloriet, fate sù parsore dal cuviert:
cuant che o levi su la altane e o cjalavi dulintor, o viodevi che cjasis, culinis, prâts e un trat di Nadison a jerin poiâts ator ator di cjase mê (Zuan Marie Dal Bas, Il centri dal mont);
o cjamini cul nâs par aiar, a cucâ i ultins plans des cjasis e parsore vie dai cuviarts lis altanis (Gianni Gregoricchio, Udin dal cûr)
Var. oltane
-
s.f.
agr.
striche plane di tiere coltivade in rive, formant une sorte di scjalin:
[tai orts] si prepare li altanis in discjadude viars misdì (Giuseppe Ferdinando del Torre, Il contadinel. Lunari par l'an bisest 1860);
e ator ator plagnutis e campagnis, / altanis, roncs e cuei, / e stradis come magnis sù par chei (Meni Ucel, Tresesin)