afituâl  a|fi|tu|âl  [AF]

  1. s.m. (var.) viôt fituâl al trotave sù pal so stradon, cu la caroce a tîr di doi, e i siei afituâi a sbraçâsi e a discjapielâsi a saludâ "il siôr paron" (Nin dai Nadâi, La strade...)