afidament  /-ènt/  a|fi|da|ment  [CO]

  1. s.m. il dâ di viodi, di tignî, di curâ, di puartâ indevant e v.i.si à domandât aes Autoritâts proceduris plui lizeris pal afidament dai lavôrs (Arnalt Baracêt, Incuintri cu lis Categoriis produtivis e i Sindacâts)
  2. s.m. sensazion di podê fidâsie jere voie di ducj di meti adun un Comant unic de Osôf, mi dei di fâ par che chest inmaneament al vegni fat in maniere democratiche e che e vedi chês cualitâts par dâ un bon afidament politic (Aldo Moretti, Il diari di pre Lino)
  3. s.m. il dâ di tignî un minôr cuntune situazion familiâr di grande dificoltât a un istitût o a une famee che no je chê naturâllis fameis che a dan acet a fruts in afidament (Piero Cargnelutti, Azions a pro dal benstâ familiâr)